Η Μαρία Καντιφέ επιστρέφει με μια μοναδική ερμηνεία στη “Σονάτα του σεληνόφωτος” του Γιάννη Ρίτσου.
“Άφησε με να έρθω μαζί σου…” λέει η γυναίκα στον νέο και ένα ταξίδι στο παρελθόν, το παρόν, τη μοναξιά, το χρόνο και τη φθορά του, τη συνειδητοποίηση και την αποδοχή ξεκινά… Το αγαπημένο ποίημα του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη παίρνει σάρκα και οστά στη σκηνή όπως ποτέ ξανά…
Στο ρόλο της γυναίκας η ΜΑΡΙΑ ΚΑΝΤΙΦΕ
μαζί της στη σκηνή ο Μάριος Μαραγκουδάκης
Σκηνοθεσία: Μαρία Καντιφέ
Σκηνικά: Θωμάς Καντιφές
Μουσική επιμέλεια: Μάριος Μαραγκουδάκης, Μαρία Καντιφέ
Φωτισμοί: Άννα Τζανιδάκη
Χειρισμός Ήχου: Ιωάννα Τρουλλινού
Βοηθοί: Θωμάς Καντιφές, Ανδρέας Διαμαντάκης
ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
10, 17, 24 Ιανουαρίου 2025
Ώρα 21:15
Γενική είσοδος: 13 ευρώ
Θεατρικός Περίπλους, Φρυγανάκη 46, Ρέθυμνο
Τηλέφωνο Κρατήσεων: 6945458516
Διάρκεια: 35′
Η σονάτα του σεληνόφωτος
Το 1956 ο Γιάννης Ρίτσος γράφει την πρώτη εκτενή ποιητική σύνθεση από τις 17 της Τέταρτης Διάστασης, που αναδείχθηκε σ’ ένα από τα πιο αγαπημένα ποιήματα της νεοελληνικής λογοτεχνίας∙ τη σονάτα του σεληνόφωτος, για την οποία και έλαβε το κρατικό βραβείο ποίησης.
Ο τίτλος του ποιήματος, που παραπέμπει στις αντίστοιχες δημοφιλείς συνθέσεις της ευρωπαϊκής μουσικής, οι οποίες διαρθρώνονταν σε δυο έως τέσσερα μέρη και γράφονταν για ένα ή δύο εκτελεστές, αναφέρεται στη διάσημη σονάτα του Λούντβιχ Μπετόβεν, το πρώτο μέρος της οποίας συνοδεύει την ιδιαίτερη αυτή εξομολόγηση της Γυναίκας με τα μαύρα∙ μέρος κι αυτό της σκηνοθεσίας του ποιήματος.
Ο τίτλος της ευρύτερης συλλογής, στην οποία εντάσσεται η σονάτα του σεληνόφωτος: «Τέταρτη Διάσταση», αναφέρεται σαφώς στην έννοια του χρόνου∙ έννοια κεντρική για τις περισσότερες ποιητικές συνθέσεις της συλλογής, καθώς το πέρασμα του χρόνου είναι αυτό που στενεύει τα εναπομείναντα περιθώρια ζωής, φέρνει τη φθορά, και εν τέλει υποτάσσει και τους πλέον υψηλόφρονες ανθρώπους.
Οι συνθέσεις της Τέταρτης Διάστασης έχουν παρόμοια μορφή∙ αποτελούν εξομολογητικούς μονολόγους, ηρωικών κυρίως προσώπων από την ελληνική μυθολογία, μπροστά σ’ ένα άλλο άτομο, που παραμένει όμως βουβό.
(…)
Για την ταυτότητα της Γυναίκας με τα Μαύρα ή καλύτερα για το πρόσωπο που ενέπνευσε τα βασικά στοιχεία της ηρωίδας, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η μαρτυρία του ποιητή Δημήτρη Δούκαρη: Ήταν τότε που είχε πεθάνει ο σύζυγος της Μελισσάνθης και μετά, από σαράντα μέρες, μέσα στο βαρύ πένθος της μας είχε καλέσει με τη Ζωή Καρέλλη ένα βράδυ στο σπίτι της. Με τα μαύρα κρόσσια παντού τριγύρω. Με τις μαύρες γάτες που απόμειναν για συντροφιά στην ευγενική ποιήτριά μας. Είχα συγκινηθεί με το πένθος της, με την επιμονή της να μας συνοδεύσει «μέχρι πάρα κάτω». Και το «πάρα κάτω» δεν τελείωνε. Τότε πρόσεξα ένα τεράστιο φεγγάρι πάνω από την πλάτη της Μελισσάνθης. Είχαμε φτάσει πια στις σκάλες της οδού Αντωνοπούλου. Και τελικά η Μελισσάνθη επέστρεψε ολομόναχη, με την Πανσέληνο, στο σπίτι της. Την άλλη μέρα το πρωί ταραγμένος και συνεπαρμένος τα ιστορούσα όλα αυτά τα περιστατικά στον Γιάννη Ρίτσο. Και το πραγματικό μαγικό χέρι του ποιητή τα μετέτρεψε στη «Σονάτα του Σεληνόφωτος».
(Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από την ανάλυση του ποιήματος από τον Κωνσταντίνο Μάντη στη σελίδα https://latistor.blogspot.com/2015/08/blog-post_14.html?m=1 )